Mijn leven heeft de afgelopen zes maanden een radicale verandering ondergaan. Er kwam een tijd dat ik besloot dat ik wilde zijn. Ik was altijd tevreden met wat rondzwerven. Toen ik opgroeide, werd ik nooit uitgenodigd om meer te zijn. Er werd niet veel van me verwacht. Niet door vrienden, familieleden, leraren, noch door mijn leeftijdsgenoten.
Wat gebeurt er?
Dus zette ik mezelf vast in een mentaliteit van middelmatigheid en zette me jarenlang vast in dit patroon. Wat me ertoe bracht die patronen te doorbreken, was de ontmoeting met de liefde van mijn leven: mijn vrouw Kenna. Zij veroverde mijn hart zo dat ik de absolute beste man moest zijn die ik kon zijn. Ze toonde onvoorwaardelijke liefde en empathie die ongegrond leek, gezien haar opvoeding en de gebeurtenissen in haar leven. Ze had alle reden om bitter en agressief te zijn tegen iedereen, zoals ik was. Maar ze straalde toch van liefde.
De dag dat we onze liefde voor elkaar opbiechtten, was de dag dat mijn hele leven veranderde. Toen ik opgroeide, van mijn 12e tot mijn 23e, vond ik het prima om videospelletjes te spelen. Ik vond het prima om high te worden met mijn vrienden en urenlang doelloos tv en films te kijken. Ik vond het prima dat mijn enige discipline mijn lichamelijke conditie en vechtsporten waren.
Houd rekening met
Ik zag mijn ouders en vrienden, tevreden in hun woede, middelmatigheid en luiheid. Het werd een aanvaardbaar patroon waar helaas de meeste mensen vandaag de dag in vallen. Ik werd elke dag wakker met de gedachte dat ik eeuwig kon leven of morgen sterven, en dat het niet uitmaakte hoe dan ook. Het leven had geen doel. Ik zocht wanhopig naar dat doel in mijn middelbare schooltijd. Ik bestudeerde het christendom. Ik heb de bijbel twee keer van kaft tot kaft gelezen, naast afzonderlijke hoofdstukken steeds weer opnieuw. Ik vond niet wat ik zocht.
Ik bestudeerde het boeddhisme en verdiepte me erin. Ik mediteerde en volgde de voorschriften. Toen kwam ik in aanraking met het begrip geboorte en wedergeboorte. Samengevat zegt het in essentie dat het leven lijden is, en dat het doel van het bereiken van verlichting is om je cyclus van leven en wedergeboorte te beëindigen, en dus je lijden te beëindigen. Ik vond dat ook niet leuk. Ik raakte betrokken bij de LDS kerk en deed mijn best om mee te doen. Maar voordat ik mocht deelnemen aan de hogere niveaus van de kerk, moest ik tiende betalen. Ik had bij mijn grootouders gewoond, en zelfs toen leefde ik van loonstrookje tot loonstrookje (toegegeven, deels omdat ik niet begreep hoe ik moest budgetteren en stoppen met lichtzinnige uitgaven).
Ik ontdekte dat mijn deelname aan dat geloof afhing van mijn fiscale bijdrage. Ik vond daar dus ook niet wat ik zocht. Toen stuitte ik in de boekwinkel van het Maricopa Community College op een boek met een briljante schrijver, Richard Dawkins genaamd "The God Delusion". Hier ontdekte ik de antwoorden die ik zocht. Ik las dat boek in een paar dagen uit en vond mijn weg.
Houd in gedachten
Ik ben een Athiest, maar dat betekent niet dat ik nergens in geloof. Ik geloof in wetenschap. Ik geloof in het leven. Ik geloof in familie en de hoogste waarde in het leven is liefde. Maar de vraag bleef wat het doel van het leven is. Dus, gedurende de volgende jaren dwaalde ik meer af. Ik ontdekte een zinvoller en productiever leven, maar het ontbrak me nog steeds aan echte bedoeling. Ik had nog steeds dezelfde patronen. Ik zocht wanhopig naar een groter doel. Ik doorstond een heleboel hartzeer als gevolg van mijn wanhoop naar liefde en acceptatie.
Toen ik in de Amerikaanse luchtmacht zat, gestationeerd in Engeland, bereikte ik het hoogtepunt van mijn eenzaamheid en hartzeer, en het bracht me op de rand van zelfmoord. Toen trof het me. Gekleed in mijn bad, met mijn mes in de hand, starend naar mijn polsen. Plotselinge duidelijkheid. Dit is onaanvaardbaar. Er moet iets veranderen. Ik heb dagenlang het web afgestruind. Dat was het begin van mijn route, op 25-jarige leeftijd. Toen werd ik volwassen. Het begon met gewoon dankbaar zijn. Ik zag de zon opkomen en glimlachte van dankbaarheid. Ik hoorde het lied van een vogel en sloot mijn ogen en dreef weg met de noten.
Ik begon echte intermenselijke relaties aan te knopen, in plaats van interesse te veinzen tot ze weggingen. Ik was trots op mijn werk en gaf mezelf de opwinding en energie om mezelf te zijn. Dit was nog een heel lang proces, en de vooruitgang was traag vanwege bepaalde geconditioneerde patronen die ik nog steeds leefde. Maar toen ik mijn vrouw Kenna ontmoette, werd mijn doel duidelijk. Zij tilde mijn hart op van wanhoop naar zelfrealisatie. Ik begon elke ochtend met motiverende video's.
Eindnoot
Leg je je neer bij middelmatigheid? Of ga je groeien en je ontwikkelen? Van alle problemen waarmee ik opgroeide, en alle negatieve patronen waarin ik mezelf vastzette, ontdekte ik dat het eigenlijk niet de wereld was die ontwaakte. Ik was het zelf. Ik heb de leiding over mijn leven, en het wordt wat ik droom dat het wordt. Ik zal onophoudelijk werken tot ik slaag. Ik zal keer op keer vallen tot ik eindelijk de top bereik. Het leven is net zo moeilijk als we zelf bepalen. Actie is gewoon moeilijk totdat het eenvoudig wordt. Een baby valt keer op keer tot hij leert lopen. Maar het geeft nooit op.
Het blijft proberen totdat het loopt. De meesten van ons hebben dat vermogen om nooit op te geven, zelfs niet op het moment dat we geboren worden. Stop nooit tot je leven is wat het zou kunnen zijn. Wees nooit ongelooflijk. Je hoeft niet te beginnen met een marathon. Begin met één stap. Eén dagelijkse discipline, dagelijks herhaald. Ik adviseer een motiverende video van een van de groten die ik eerder noemde. Een huis wordt niet in één keer gebouwd. Het wordt steen voor steen gebouwd. Eén spijker per keer. Eén muur per keer. Mijn diepste, hartelijke wensen voor u dat dit verslag u inspireert tot positieve veranderingen in uw leven. Mogen we allemaal grootsheid nastreven en floreren in het leven.
