Vroeg of laat in ons leven komen we allemaal in de positie dat we voor iemand anders moeten zorgen. Dat kan een kind zijn, een partner, een vriend of een ouder wordende ouder. Het kan voor één dag zijn, voor een korte periode, of voor het leven. We kunnen de taak met enthousiasme of ongemak op ons nemen, maar uiteindelijk aanvaarden we de missie.
Taking Care
Zorgen voor een ander mens is zowel een eer als een last. Het kan ons in staat stellen ons nuttig, zelfs effectief en superieur te voelen. Het kan ervoor zorgen dat we ons moe, uitgeput of verontwaardigd voelen. Hoewel zorgen voor een ander een nobele en noodzakelijke zaak is, eist het ook een tol van de verzorger. In deze gids staan we stil bij de gevolgen van onbaatzuchtig geven en analyseren we de noodzaak om zowel voor onszelf te zorgen als van anderen te krijgen.
Velen van ons, vooral meisjes, is geleerd te geven. We vinden het veel moeilijker om onszelf op de eerste plaats te zetten, om te vragen wat we willen en ook om de dingen die we nodig hebben te accepteren. We kunnen ons zelfs schuldig voelen omdat we "nodig hebben". Het is echter niet noodzakelijkerwijs gezond om altijd de positie van zorgverlener, fixer, vredestichter of bemiddelaar in te nemen. Na verloop van tijd kunnen we ons uitgeput gaan voelen. Onze eerste energie en enthousiasme kunnen maar zo lang duren.
Kep in gedachten
Blijven geven zonder onze eigen energie aan te vullen is niet verstandig. Verminderde energie put het immuunsysteem uit, waardoor we kwetsbaar worden voor alledaagse angsten en voor omgevingsirritaties, virussen, enz. Het stelt ons open voor lichamelijke klachten en kwalen. Een vermoeid lichaam kan niet omgaan met normale hoeveelheden dagelijkse stress, laat staan de extra stress van de verantwoordelijkheid om voor iemand anders te zorgen.
De verwarde emotionele toestand als gevolg van te veel geven vertaalt zich al snel in fysieke realiteit via het stressreactiesysteem van het lichaam. Op precies hetzelfde moment roept het vermoeide lichaam hulp in van de ziel en ontdekt dat die niet beschikbaar is. De bron staat als het ware droog. Wanneer we dit stadium bereiken, of zelfs eerder, kunnen we veel verschillende emoties ervaren, zoals woede, wrok, bitterheid en vijandigheid.
Wist je dat?
Het gesocialiseerde brein zegt ons dat we ons niet zo moeten voelen, terwijl het versleten lichaam zegt: "Waarom niet?" Het is normaal deze dingen te voelen; het betekent niet dat we egoïstische wezens zijn. Het suggereert alleen dat het lichaam/geest/spirit probeert een paar feiten in te brengen en zichzelf te beschermen. Blijven dienen als verzorger met uitsluiting van zichzelf kan leiden tot burn out. Dat brengt ons terug bij lichamelijke symptomen die misschien niet worden herkend als het resultaat van zelfverloochening.
Dit kan een emotionele kost veroorzaken die lang aanhoudt, misschien zelfs langer dan de duur van de zorgervaring. Daarom is het van vitaal belang manieren te vinden om voor jezelf te zorgen, zowel tijdens als na het aannemen van de rol van verzorger. Aan sommige activiteiten hangt een prijskaartje; sommige zijn gratis. Sommige duren kort, andere langer. De methoden worden alleen beperkt door de verbeelding. In een artikel getiteld "Seeking Refuge" (Prevention, mei 2006) stelt Dr. Joan Borysenko voor een "eigen ruimte" te vinden. Zo'n plek kan een toevluchtsoord zijn om te ontsnappen aan het lawaai en de verwarring van het dagelijkse leven.
De locatie
Het is niet belangrijk, zolang het doel maar duidelijk is. Het kan een ruimte zijn voor genezing of meditatie. Het kan een kast zijn die is omgebouwd tot een persoonlijke isolatiekamer. Het kan zo eenvoudig zijn als een speciale stoel. Anderen in het huis moeten op de hoogte worden gebracht van de bedoeling en het doel van deze "privé-ontsnapping" en moeten worden opgevoed dat ze niet mogen storen. Een bord of een ander signaal kan hen erop attenderen dat er een tijd van afzondering aan de gang is.
Sommige mensen vinden dat een stille wandeling de angst vermindert; anderen geven de voorkeur aan een uitstapje naar het winkelcentrum. Een afgezonderd bubbelbad is misschien precies wat je nodig hebt, terwijl anderen baat hebben bij een training in de sportschool. Sommigen vinden het ontspannend om een pedicure of manicure te nemen en anderen zitten liever onder een boom met een fantastisch boek. Sommige mensen hebben tijd alleen nodig, terwijl anderen behoefte hebben aan vrienden of aan deelname aan een dienstverlenende groep. Terwijl sommige mensen tegenwoordig in of rond het water moeten zijn om zich geaard en in balans te voelen, geven anderen de voorkeur aan de bergen of de woestijn.
Let op.
Massage is uiteraard een uitzonderlijke manier om stress te verminderen en het lichaam te verzorgen. Reiki is een andere manier om het lichaam te voeden en weer in balans te brengen. Sommigen willen misschien een therapeut raadplegen om de gevoelens en problemen die opkomen aan te pakken. Er is geen bepaalde formule. Iedereen moet experimenteren en uitvinden wat het beste werkt. Het zal niet noodzakelijk hetzelfde zijn. Het belangrijkste is de behoefte te erkennen en daaraan tegemoet te komen. Daarnaast is het van cruciaal belang open te staan voor het aanvaarden van hulp.
Familieleden zullen vaak helpen als daarom wordt gevraagd, hoewel het nodig kan zijn een bepaald soort hulp te vragen. Misschien kan een vriend of buurman het een tijdje overnemen zodat de hoofdverzorger even weg kan. Deze personen hebben waarschijnlijk duidelijke richtlijnen nodig over wat ze kunnen doen en wanneer ze dat moeten doen. Soms kan respijtzorg worden verleend door particuliere of openbare instanties. Nogmaals, het belangrijkste is om de hulp te aanvaarden en zo nodig te zoeken.
Sommige lezers denken misschien dat dit niet op hen van toepassing is. Hoewel ik zou willen dat dat waar was, zal de meerderheid van ons op een of ander moment tot handelen geroepen worden. Bedenk ook dat er veel soorten verzorgers zijn. Misschien hebben we de functie al aangenomen zonder het te beseffen. De meesten van ons herkennen gemakkelijk de Fysieke Verzorger die die naam aanneemt en in het dagelijks leven opereert als primaire verzorger. Dit is het beeld dat de meeste mensen hebben van een zorgverlener, en het is een geldig beeld.
De fysieke verzorger
Hij is gedurende de meeste wakkere uren bij de ontvanger en kan hulp bieden op gebieden als persoonlijke hygiëne, aankleden, eten, verplaatsen (iemand van de ene plaats naar de andere brengen, bv. van bed naar stoel) en het toedienen van medicijnen. Er is ook de onbewuste verzorger die een overdaad aan aandacht en tijd geeft aan familieleden of vrienden. Deze ontvangers zijn misschien niet echt ziek of onbekwaam, maar alleen behoeftig. Ze zijn onzeker over zichzelf. De Onbewuste Verzorger kan in een situatie terecht zijn gekomen zonder zich te realiseren welke tol het zou eisen.
We zullen onze relaties moeten onderzoeken om na te gaan of dit het geval is en om te bepalen hoe we hiermee om kunnen gaan. Als we ervoor kiezen door te gaan in de rol van verzorger, moeten we nagaan hoeveel we geven of bereid zijn te geven, en proberen onszelf aan te vullen. Er zijn mensen die worden opgeroepen om mantelzorger te zijn voor bejaarde ouders of andere familieleden. Aan de buitenkant lijkt het misschien alsof deze situatie niet zo stressvol is als die van een fysieke verzorger. Maar de psychologische stress die erbij komt kijken, kan leiden tot precies dezelfde fysieke symptomen die een aangewezen fysieke verzorger ervaart.
Eindnoot
Vaak moet de afstandsverzorger talloze telefoontjes plegen en talloze reizen maken naar de locatie van de "ontvanger" om te zorgen voor financiering, onroerend goed, zorgcentra, enz. Ook hier is zelfzorg voor de verzorger van vitaal belang. Een laatste soort zorg is de Caregiver by Default. Dit begint vaak als een gunst, maar groeit uit tot een langdurige en mogelijk tijdrovende regeling. Soms evolueert het naar de positie van zorgverlener zonder bewustzijn. De beste manier om hiermee om te gaan is de hoeveelheid betrokkenheid bij te houden en te kiezen hoeveel gepast is. Alle eerder genoemde zaken zijn van toepassing, ongeacht hoeveel of hoe weinig zorg er wordt gevraagd. Ergens in ons allen schuilt de behoefte om te geven. Dat is een goede en bewonderenswaardige zaak, zolang we ons bewust zijn van de hoeveelheid die we willen en willen geven, en zolang we onszelf genoeg respecteren om in onze eigen behoeften te voorzien. We kunnen niet geven als we geen middelen hebben om te geven. De zorg voor de gezondheidszorg is van extreem belang.
